🔴علی رضا پارسی؛دریافت جایزه درجشنواره ها عیارهیچ هنرمندی را مشخص نمی کند

علیرضا پارسی متولد ۱۳۳۸ یکی از کارگردانان و نمایشنامه نویسان مطرح گیلانی است، که تاکنون اجرای های صحنه ای متعددی را در سطح کشور و استان داشته و آثار متعددی از او در زمینه نمایشنامه، پژوهش و شعر منتشر شده است.که از جمله آن ها می توان به نمایش هايي مثل پوریایی دیگر، عشق آباد ، نصف شب است دیگر دکتر شوایتزر ، دیوان تاترال ، پایین گذر سقاخانه و انگشتر هزار نگین نام برد. نمایشنامه های یاس ها نمی میرند ( برنده اولین دوره مسابقه سراسری نمایشنامه نویسی میعاد)، تولدی دیگر، نغمه های دلتنگی، مضراب عشق، تی تی، طوبی و …. هم از نمایشنامه هایی است که تاکنون از وی به چاپ رسیده است.همچنین در بخش پژوهش، کتابهای زن در عرصه تئاتر گیلان از آغاز تا امروز، هزار چشمه خورشید ( معرفی شهیدان هنرمند ) و صحنه در قاب هشتم (تاتر گیلان در هشت سال دفاع مقدس) از این هنرمند گیلانی منتشر شده است. این روزها قرار است سه کتاب جدید از وی به زودی منتشر شود که به همین بهانه گفت وگويی کوتاه با وی انجام دادیم.

این روزها مخاطبین کتاب های شما قرار است شاهد چه انتشار چه کتاب هایی از شما باشند؟

سه عنوان کتاب نمایشنامه های (پوتین های خاموش وضریح چشمهایت) ومجموعه داستان کوتاه (وقتی زمین ناز تورا در آسمانها می کشید) توسط انتشارات گنگره هشت هزارشهیدگیلان چاپ ومنتشر می شود.تمامی مراحل کتاب ها به اتمام رسیده و درروزهای آینده به چاپخانه سپرده می شوند. هرسه کتاب دارای موضوعات دفاع مقدس هستند. نمایشنامه ضریح چشمهایت درسال ۱۳۸۲ درسالن سردارجنگل رشت به اجرای عمومی درآمد ومجموعه داستانها نیز در طول سالهای گذشته تا کنون ،بارها در نشریات ومجلات استانی وکشوری چاپ وانتشار یافته اند.

چرا این روزها اکثر کارگردانان تئاتر از نمایشنامه ها و متون خارجی استفاده می کنند؟

خیلی مضحک است که بخواهیم فرهنگمان را ازخارج بگیریم. جوانان ما هنوز نویسندگان کشورشان را بخوبی نمی شناسند،اما دم از نویسندگان خارجی می زنند . اکثر جوانان ما به متون خارجی پناه می برند؛متاسفانه این روزها دانشجویان تئاترما هم رغبتی به متون ایرانی ندارند. حتی برای خواندن یک نمایشنامه از نویسنده ایرانی که چاپ ومنتشر می شود؛وقت نمی گذارند. البته درام نویسان ما هم باید برای رسیدن به یک زبان بین المللی که بتواند در سایر کشورها مطرح شود،بایدتوجه شان را معطوف به نمایش های ایرانی و فرهنگ ما کنند. درام نویس ما باید نسبتا ایران را بشناسد، باسنت ها،آیین ها و بطورکل بافرهنگ سرزمینمان آشنایی داشته باشد. بطورمثال ازروابط مردم وآداب ورسوم استانهای بوشهر، تبریز، اصفهان، مازندران آگاهی لازم را داشته باشد. اگر ژاپن هنوز کابوکی خود رادارد به این دلیل است که هنوز لباس خودش را حفظ کرده،سنتها وآیین های خودش را حفظ کرده واین فرهنگ شان است.

به نظر شما آیا جایزه گرفتن در جشنواره های باعث ارتقای سطح کاری یک هنرمند می شود؟

دریافت جایزه درجشنواره ها عیارهیچ هنرمندی را مشخص نمی کند. آن هایی که درجشنواره های متعدد تئاتر به ویژه جشنواره ی تئاتر فجر جایزه گرفته و یا نگرفته اند،به این معنی نیست که بازیگر،کارگردان ویانمایشنامه نویس وطراح صحنه خوب یا بدی هستند.بسیاری ازهنرمندان حرفه ای وخوب تئاترما درطول دوران فعالیت های هنری شان جایزه ی مهمی دریافت نکرده اند.به ویژه درجشنواره فجرکه از مهمترین آنهاست.این جایزه ها اصلا ملاک نیست. مهم این است که بازیگر و یا کارگردان بتواند درطول دوران فعالیتش یک روند و یک روش مداوم ودنباله داری را پی بگیرد. دیدگاه و روش مخصوص به خودش راداشته باشد ودرنتیجه بتواند حرفش را به خوبی در صحنه تئاتربیان کند.به طوری که مخاطبش را متاثر کند و از مخاطب خود نیز تاثیربگیرد. دراین صورت است که هنرمند تئاتر به موفقیت های قابل توجه ای دست یافته و موردتحسین همگان قرار می گیرد.

در سال های اخیر سبک نمایش های رئالیستی تغییرات بسیاری کرده است،علت آن از دید شما چه می تواند باشد؟

دراجرای نمایشهای رئالیستی امروزی با رویکرد نوینی که خلاقانش یعنی کارگردانان به آن دارند،درمقایسه باگذشته تفاوت های بسیاری پیدا کرده است.این تفاوت ودگرگونی،شرایط متعددی را می طلبد.یعنی خیال پردازی و فردگرایی ازبین می رودوبه مشاهده ی واقعیت های زندگی وتشخیص درست علل وعوامل وبیان تشریح وتجسم آنها می پردازد.ازسویی هدف نمایش،نمایاندن انسان درمحیط زندگی اش می شود.انسان هایی که به شکلی آرمانی ودرعین واقعیت،مشکلات شان را بازگو می کنند.

از دید شما،روشنایی دائمی چراغ سالن های تئاتر شهر رشت به چه مولفه هایی بستگی دارد؟

خب مسلما،تامین اعتبارات مالی مورد نیاز،تجهیزات و امکانات،تبلیغات و خیلی از مسائل دیگر مانند یک زنجیره بهم پیوسته باید در کنار هم قرار بگیرد تا تئاتر شکل بگیرد. در حال حاضر اکثر تئاتر های این شهر به صورت خودجوش و با بودجه شخصی روی صحنه می روند و ریسک گیشه را به جان می خرند. بنابراین من فکر می کنم اگر با حمایت متولیان فرهنگی تئاترهای دائم در شهر رشت شکل بگیرد،مردم هم می توانند مثل فیلم های سینمایی که در سینمای های مختلف شهر اکران می شود تئاتر مورد علاقه خودشان را انتخاب کنند.

شما فعالیت های خوبی با گروه تئاتر بهزیستی گیلان داشتید،لطفا کمی در این زمینه برای ما توضیح دهید؟

بله،من دو دوره جشنواره استانی و یک دوره جشنواره منطقه ایی را با همکاری بهزیستی استان برای آن ها برگزار کردم. بهترین داورهای کشور مثل آقای ایرج راد،سیاوش طهمورث اصغر همت و خانم گلاب آدینه و پروانه معصومی را برای جشنواره های مذکور دعوت کردم.همه هدف من این بود که این جشنواره به شکل حرفه ای برگزار شود تا خدای ناکرده این افراد خلائی را نسبت به این که در گروه تئاتر بهزیستی فعالیت می کنند احساس نکنند و خودشان را همتراز با دیگر هنرمندان بدانند./همشهری گیلان